Συνέντευξη στη Σταυρίνα Ξυπολίτου

Πώς ξεκίνησες χορό και πώς εξελίχθηκε μέχρι τα παιδικά- εφηβικά σου χρόνια;
Στην ηλικία των τριών, η μητέρα μου αποφάσισε να μου φορέσει μια ροζ φουστίτσα και τα κλασσικά παπουτσάκια του μπαλέτου και να με γράψει στη σχολή χορού της γειτονιάς. Αυτό ήταν. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένα ταξίδι, που δεν είναι στα σχέδιά μου να τελειώσει σύντομα. Χόρευα κάθε μέρα, παντού. Δημιουργούσα ρυθμούς με το σώμα μου. Έτσι μεγάλωσα. Με αυτό το μοτίβο. Ο χορός ήταν μέρος της καθημερινότητάς μου και με συντρόφευε – συντροφεύει σε όλα.

Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς μετέπειτα επαγγελματικά;
Ποτέ δεν είχα αμφιβολία για το τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Ήταν πολύ ξεκάθαρο στο μυαλό μου το ποια είμαι και το τι αγαπώ να κάνω. Ήξερα τι με εκφράζει και πως «πρέπει» να συνεχίσω να ζω. Στις πρώτες μου παραστάσεις, μου έχουν πει -ήμουν πολύ μικρή για να το θυμάμαι- όταν κατέβαινα από τη σκηνή, έκλαιγα, γιατί ήθελα να παραμείνω σε αυτή. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα απτό στοιχείο για την απόφαση που έχω πάρει σήμερα. Όμως, είναι άλλα βαθύτερα και πιο εσωτερικά που ακόμη ανακαλύπτω. Και λέω ακόμα, γιατί μου φαίνεται μαγική η αγάπη που κατέχω για το αντικείμενό μου και προσπαθώ να της δώσω μια συγκεκριμένη εξήγηση. Η ενασχόληση με το σώμα, η κινητική έρευνα, η δημιουργία διαφορετικών μέσων επικοινωνίας, με έβαζε συνεχώς σε μια διαδικασία εξερεύνησης της ίδιας μου της προσωπικότητας. Ο χορός κλωτσάει σε πολλά στοιχεία με το συμβατικό. Βρίσκεσαι σε μια συνεχή ανακάλυψη των κρυμμένων πτυχών του εαυτού σου αλλά και του κόσμου. Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου, που έχω επιλέξει το συγκεκριμένο επάγγελμα.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχεις κληθεί να αντιμετωπίσεις αυτά τα χρόνια;
Η τέχνη του χορού, απαιτεί πειθαρχία και μεγάλη αφοσίωση ώστε να καταφέρεις να πετύχεις τους στόχους σου. Υπάρχουν στερήσεις σε αυτονόητα πράγματα και ανάγκες, ώστε να καταφέρεις να πετύχεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Η καθημερινή ενασχόληση με το σώμα σου, θα σου φέρει πόνους τους οποίους θα πρέπει να διαχειριστείς σωστά, με ωριμότητα και ψυχραιμία, ώστε να μην γίνουν τραυματισμοί. Κατά την διάρκεια των σπουδών μου, είχα ένα σοβαρό τραυματισμό στο γόνατό μου. Από το πάθος μου και την τελειομανία μου, δεν προστάτευσα το σώμα μου και το άφησα να καταρρεύσει. Έτσι, η μόνη επιλογή για να μπορέσω να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ, ήταν το χειρουργείο. Μου στέρησε ένα μεγάλο διάστημα από την προπόνησή μου και με έκανε να καταλάβω πόσο κενή αισθάνομαι όταν δεν χορεύω. Ήταν από τις πιο έντονες και δύσκολες περιόδους της ζωής μου. Από τότε κατάλαβα ότι κάθε μέρα είναι μια όμορφη πάλη με τα όρια του εαυτού σου, τα οποία σε κάνουν να ανακαλύπτεις σημεία σου που δεν ήξερες ότι υπάρχουν.

Πού βλέπεις τον εαυτό σου σε 5 χρόνια στον χώρο αυτό;
Είμαι πολύ ικανοποιημένη με τα βήματα που κάνω. Αργά και σταθερά θα φτάσω εκεί που στοχεύω. Προσπαθώ συνεχώς για το κάτι παραπάνω. Στον χορό, ποτέ δεν μπορείς να φτάσεις το τέλειο, όση προσπάθεια κι αν καταβάλεις. Αυτή είναι η μαγεία της τέχνης. Σε 5 χρόνια, θα ήθελα να έχω πετύχει περισσότερους στόχους και βλέψεις που έχω θέσει στον εαυτό μου. Να χορεύω σε σκηνές, με σεβαστούς συνεργάτες και να δημιουργώ.

Από που αντλείς δύναμη για να συνεχίσεις αυτό που κάνεις;
Δύναμη αντλώ από μηδαμινά πράγματα της καθημερινότητας, που θα μου δώσουν το έναυσμα να συνεχίσω. Προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου τον σκοπό για τον οποίο ξεκίνησα και το συναίσθημα της ευτυχίας που είχα μέσα μου όταν πάτησα για πρώτη φορά στην αίθουσα και αργότερα στη σκηνή. Το χειροκρότημα του κόσμου, είναι μια ανταμοιβή των κόπων ενός καλλιτέχνη. Το να αλλάζουν όλα γύρω σου, αλλά εσύ να ξέρεις ότι κάνοντας αυτό που αγαπάς ξεφεύγεις από την πραγματικότητα και χάνεσαι στους κόσμους που δημιουργείς για να επιβιώσεις, νομίζω είναι η τελική μου απάντηση στην ερώτηση.
Θεωρείς ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να βάλουν στη ζωή τους την τέχνη;
Μεγάλωσα σε μια καλλιτεχνική οικογένεια, που η καθημερνή ενασχόληση με μια οποιαδήποτε μορφή τέχνης ήταν σχεδόν απαραίτητη, ώστε να χτιστούν οι βάσεις του χαρακτήρα σου. Πολλοί θεωρούν ότι η τέχνη είναι χόμπι. Όμως, είναι απαραίτητη για τον πολιτισμό και την ψυχαγωγία ενός λαού. Δείχνει το κύρος ενός ανθρώπου και την παιδεία του. Χωρίς αυτή, οι άνθρωποι θα ήμασταν φτωχοί.

ENG
Maritina Katsimpraki is a 23 year old professional dancer that graduated from the Greek National School of Dance in Athens. She talks about the importance of dance in her life and is quite happy to be able to make a living from what she loves the most.

Ξεφύλλισε το Go On #21 - Back to school

Προσοχή!!! Η αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο εφόσον αναφέρεται στην καταχώρηση ως πηγή η eforigi.gr με ενεργό σύνδεσμο.