Πώς και πότε ασχολήθηκες με το θέατρο και την Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας;

Η ενασχόλησή μου με το θέατρο «εκτός σπιτιού» ξεκίνησε στα 7 μου χρόνια περίπου. Ήμουν η «ουρά» - θεατής των προβών της θεατρικής ομάδας των εφήβων της Πειραματικής, μιας και τότε συμμετείχε  η αδερφή μου και η μητέρα μου ήταν ενεργό μέλος του Συλλόγου.

Στην Α΄ γυμνασίου μπήκα και εγώ πια στην εφηβική ομάδα, ενώ λίγο πιο πριν, συμμετείχα στο εργαστήρι θεατρικού παιχνιδιού της Πειραματικής και στη θεατρική ομάδα «Σκηνή».

Πώς επηρέασε αυτή η εμπειρία τη ζωή σου;

Θυμάμαι να παρατηρώ τους σκηνοθέτες και την επικοινωνία τους με τους έφηβους ηθοποιούς, να μαθαίνω τα λόγια τους απ’ έξω. Θαύμαζα την αίσθηση της από κοινού δημιουργίας και μου άρεσε που έβλεπα παιδιά να συγκεντρώνονται, να «γίνονται κάτι άλλο». Τέλος με κέρδιζε το να βλέπω μεγάλους να εμφυσούν  πανανθρώπινα μηνύματα και αξίες στα παιδιά παίζοντας μαζί τους, εμπειρία διόλου συνηθισμένη στα τότε παιδικά μάτια, αν με ρωτάς. Θυμάμαι την ομορφιά και την πληρότητα που ένιωθα, όταν κάναμε πρόβες και δημιουργούσαμε όλοι μαζί.

Αυτό με κέρδισε και αυτό προσπαθώ να κάνω στο παρόν μου.

Πώς συνδυάζεται η μάθηση με το παιχνίδι και το θέατρο;

Η μάθηση μέσω του παιχνιδιού γίνεται πιο εύκολη για τον μαθητή, διότι είναι βιωματική. Σαφώς είναι δυσκολότερη για τον εκπαιδευτικό που έχει συνηθίσει στην αποστασιοποιημένη διδασκαλία, με επίκεντρο το περιεχόμενο και όχι την ουσιαστική μεταξύ τους αλληλεπίδραση.

Η αρχή της μάθησης είναι το βίωμα, πάντα ήταν. Μέσα από το φυσικό παιχνίδι* μαθαίνει κάποιος ακόμα πιο εύκολα, γιατί απλά ζει το εκάστοτε περιεχόμενο, δημιουργεί ξέγνοιαστα, με περιορισμένη αυτό-επικριτικότητα και ελεύθερη φαντασία. Μέσα από το παιχνίδι και το θέατρο μπορεί κανείς να ανακαλύψει τον εαυτό του, να καλλιεργήσει συνειδητά ή μη την κοινωνική/ συλλογική του ταυτότητα, μιας και πρόκειται για δραστηριότητες ομαδικές, μπορεί να διερευνήσει τα όρια του.

*όπου φυσικό παιχνίδι εννοώ παιχνίδι που απαιτεί φυσική και όχι ψηφιακή/ ηλεκτρονική συμμετοχή.

Χρησιμοποιείς θεατρικές τεχνικές στην εκπαίδευση στο σχολείο και αντίστοιχα παιδαγωγικές τεχνικές στο θέατρο; Δηλαδή βοηθά το ένα το άλλο;

Ως θεατροπαδαγωγός, μιας και αυτή την ταυτότητα κατέκτησα με τις μεταπτυχιακές σπουδές μου, προσπαθώ να εντάσσω θεατρικές τεχνικές στην διδασκαλία των μαθητών μου στο σχολείο κυρίως για να ενεργοποιώ το ενδιαφέρον τους, μιας και ο δάσκαλος είναι κατά την γνώμη μου διαμεσολαβητής και όχι αυθεντία.

Αντίστοιχα στις θεατρικές ομάδες με τις οποίες  συνεργάζομαι, χρησιμοποιώ πάντα παιδαγωγικές τεχνικές, αφού ο στόχος είναι η εμψύχωση και η ενδυνάμωση αυτού που εκτίθεται. Οπότε ναι, σαφώς είναι αλληλένδετες, σαφώς λειτουργούν συμπληρωματικά και η μία εξελίσσει την άλλη.

Πώς είναι να δουλεύεις με μικρά παιδιά αλλά και έφηβους/φοιτητές στο θέατρο;

Το να δουλεύεις με παιδιά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και δύσκολο. Ενδιαφέρον, σχεδόν φανταστικό γιατί δεν ξέρεις τι θα ακούσεις, τι θα σου δείξουν, ποιες μνήμες από το παιδικό σου παρελθόν θα ξαναζωντανέψουν μπρος τα μάτια σου, ποια νέα δεδομένα θα σε προκαλέσουν να αφουγκραστείς. Τα παιδιά είναι το θαύμα!

Η δυσκολία έγκειται στο να σε εμπιστευτούν και να πειστούν πως είσαι ένας μεγάλος που «αξίζει τον κόπο». Βλέπεις τα παιδιά αντιλαμβάνονται, παρατηρούν και επηρεάζονται από πολύ περισσότερα σε σχέση με αυτά που στερεοτυπικά πιστεύουμε.

Το ίδιο νιώθω και για τους νέους ενήλικες: Έχουν αυτή την περιέργεια στο λαμπερό τους βλέμμα και αυτή την αισιοδοξία, που σου δείχνει πως όλα είναι εφικτά και εύχομαι από καρδιάς μεγαλώνοντας να την συντηρούν.

Πες μας λίγα λόγια για το περιπατητικό δρώμενο με τους φοιτητές.

Το συγκεκριμένο δρώμενο (1^η Ιουνίου 2022) προέκυψε μαζί με την ανάγκη της νεοσύστατης ομάδας μας να «συστηθεί» και να υπάρξει και έξω από την αίθουσα της Πειραματικής Σκηνής. Προσκαλούμε τον κόσμο της Καλαμάτας σε έναν «από κοινού» περίπατο στο πάρκο του ΟΣΕ. Ενώ η ομάδα των θεατών διασχίζει το πάρκο, σε διάφορα σημεία σταματούν, καθώς  5 από τα μέλη της θεατρικής ομάδας των φοιτητών μας ταξιδεύουν στον κόσμο της ποίησης δραματοποιώντας αποσπάσματα των Κ. Αγγελάκη- Ρουκ, Τ. Πατρίκιου, Ντ. Χριστιανόπουλου, Τ. Λειβαδίτη, Γ. Αγγελάκα. Το κόστος της απώλειας, η ανάγκη επαναπροσδιορισμού, η αίσθηση της μοναξιάς, η αγάπη και η πίστη στον εαυτό μας,  η αναζήτηση της αλήθειας, είναι κάποια από τα νοήματα που θίγουν τα ποιήματα, ενώ μας περιτριγυρίζει το αστικό πράσινο του πάρκου μας.

Θέλεις να μας δώσεις μια γεύση για τις παραστάσεις της Πειραματικής Σκηνής που πρόκειται να γίνουν το φθινόπωρο;

Για την επόμενη σεζόν δεν μπορώ να σας πω ακόμα πολλά, προτεραιότητά μας μετά το δρώμενο «Οι ποιητές συνομιλούν» είναι η καλοκαιρινή παράσταση της εφηβικής ομάδας «Η θέση μου: Ιστορίες καθημερινής εφηβείας» που ανεβαίνει στο Κάστρο στις 2 και 3 Ιουλίου. Στη συνέχεια καιρού (και πανδημίας) επιτρέποντος, πριν τα Χριστούγεννα θα παρουσιάσουμε μία παράσταση με την ομάδα των φοιτητών για το ενήλικο κοινό της πόλης μας σε κάποιον κλειστό θεατρικό χώρο της πόλης και θα συνεχίσουμε με την ομάδα των εφήβων για την παράσταση του χειμώνα, με την έναρξη της επόμενης χρονιάς!

Πόσο σημαντικό είναι το θέατρο στη ζωή σου;

 Πολύ. Το θέατρο όπως και οι υπόλοιπες τέχνες δεν με αφήνουν σε ησυχία. Με κάνουν να παρατηρώ και να βλέπω τη ζωή ρομαντικά και ουσιαστικά.

Θα προέτρεπες τους γονείς να γράψουν τα παιδιά τους σε κάποια θεατρική ομάδα;

Ω ναι! Τα παιδιά κοινωνικοποιούνται και μαθαίνουν στην πράξη τη συνεργασία και την έκφραση  μέσα από το σώμα και την φωνή τους, ενώ καλλιεργούν τη φαντασία τους. Τι καλύτερο από την ευκαιρία να κάνεις καινούριους φίλους και να μάθεις να συνυπάρχεις χωρίς την έννοια του σωστού και του λάθους;

Υπάρχει κάποια ιστορία παιδιού (ή ενηλίκου) που είδες μεγάλη αλλαγή μέσα από το θέατρο;

Πολλές. Όλοι εξελισσόμαστε μέσα από την δημιουργική διαδικασία στην οποία μπαίνουμε, όταν φτιάχνουμε μια εικόνα, μια σκηνή. Πόσο μάλλον όταν δημιουργούμε μια ολόκληρη παράσταση ή προετοιμαζόμαστε για μια ολοκληρωμένη παρουσίαση.

Νιώθω συγκινημένη κάθε φορά που βλέπω «τα παιδιά μου» να ανοίγουν λίγο περισσότερο προς την ομάδα και να φεύγουν από την ατομικότητά τους.

Τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στο θέατρο;

Αγαπώ τη συνύπαρξη. Το ότι απαιτείται να ταιριάξουμε την αισθητική και τις γνώμες μας τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, για να αναδείξουμε τελικά αυτό που μας ενδιαφέρει για την κοινωνία και για τον κόσμο που φτιάχνουμε.

Giolika Poulopoulou is a theater educator from Kalamata, a real child of Kalamata’s Experimental Stage with a great love for art from a young age. She tells us about the role of theater in her life, the beauty of "coexistence" with teenagers and children, and also about the importance of theater in education.

Διαβάστε αυτό και άλλα ενδιαφέροντα ρεπορτάζ, άρθρα και συνεντεύξεις στο περιοδικό Go On #18

Προσοχή!!! Η αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο εφόσον αναφέρεται στην καταχώρηση ως πηγή η eforigi.gr με ενεργό σύνδεσμο.