Ο Θεόδωρος Δημητρακάκης, γεννήθηκε στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας και το 2008 έφυγε γεμάτος όνειρα να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο Αθηνών. Τα σχέδιά του βέβαια, ανατράπηκαν όταν αποφοίτησε από τη σχολή του το 2015, την περίοδο της οικονομικής κρίσης, όπου έπρεπε να πάρει μια μεγάλη απόφαση ανάμεσα σε τρεις επιλογές.

Είτε θα εξασκούσε όσα έμαθε στο Πολυτεχνείο, είτε θα έφευγε στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον, είτε θα επέστρεφε στα πατρογονικά εδάφη και στον ανεκμετάλλευτο ελαιώνα, που του είχε παραδώσει ο πατέρας του.

Πήρε τη μεγάλη απόφαση, με δική του πρωτοβουλία, κι επέστρεψε το 2015 στην Κυπαρισσία, για να κάνει τα πρώτα του βήματα στην γεωργία.

Στην αρχή δεν είχε κάποιο κεφάλαιο, ούθτε εξοπλισμό και ξεκίνησε, όπως σημειώνει, από το μηδέν.

Το 2016 εκπαιδεύτηκε κι εξοικειώθηκε με τον χώρο, μέσα από το πρόγραμμα των νέων αγροτών, αλλά και από ένα εκπαιδευτικό του ταξίδι στην Ιταλία. Το 2017 εγκρίθηκε η ένταξή του ως νέος αγρότης. Τα πρώτα του χρήματα τα επένδυσε άμεσα στη γεωργία και ακολούθως δημιούργησε μια ομάδα από φίλους και υποστηρικτές. Σύντομα δραστηριοποιήθηκαν στην ελαιοσυγκομιδή και όπως ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά «για 3 μήνες μαζεύαμε τις δικές μου ελιές και μετά τις ελιές άλλων ανθρώπων, που είχαν ανάγκη από συνεργείο».  

Το 2018 επένδυσε σε απαραίτητα γεωργικά εργαλεία (τρακτέρ, καρότσα μεταφοράς, ψεκαστικό, φρέζα, γεωργικό ελκυστήρα) κι έτσι και πάλι όπως λέει «βρέθηκα στο μηδέν», όμως «αυτή τη φορά είχα όλα τα απαραίτητα εργαλεία για να συνεχίσω».

Το 2020 ήρθε σε επαφή με τον Αγροτικό Ελαιοπαραγωγικό Συνεταιρισμό Νηλέας, οπότε ουσιαστικά έμαθε για τα συλλογικά σχήματα και τις ευκαιρίες που υπάρχουν μέσα από αυτά.

Το 2021, ενώ για όλους τους ελαιοπαραγωγούς ήταν μια πολύ κακή χρονιά, λόγω της μικρής ποσότητας ελαιόλαδου, για εκείνον «ήταν η πρώτη χρονιά, που κατάφερα να πουλήσω το ελαιόλαδό μου στο εξωτερικό». Αυτό το γεγονός είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον ίδιο, καθώς ως μικρός παραγωγός δεν θα μπορούσε να τυποποιήσει το προϊόν του. Όμως το γεγονός πως είχε ενταχθεί σε ένασυλλογικό όργανο όπως ο Νηλέας, του έδωσε τη δυνατότητα να αξιοποιήσει εγκαταστάσεις και εξοπλισμό για να τυποποιήσει και να είναι συνεπής στην αγορά του εξωτερικού που τον περίμενε. 

Το 2022 επέκτεινε τις αγροτικές τουεκμεταλλεύσεις, αξιοποιώντας βέβαια και τανέα χρηματοδοτικά εργαλεία της Ε.Ε. Ετσι, μέσα σε λιγότερο από 5 χρόνια κατάφερε να επενδύσει σε αγροτικό εξοπλισμό και να εξασφαλίσει το μέλλον του.  Και όπως λέει σήμερα «Είμαι 31 ετών και νιώθω σίγουρος για τον εαυτό μου,καθώς επέστρεψα στον τόπο μου με μηδέν κεφάλαιο και τα κατάφερα». 

Κλείνοντας, ο Θοδωρής τονίζει πως «ένας νέος μπορεί να έχει μια καλή ποιότητα ζωής στην επαρχία, εφόσον όμως, μπορεί να εκτιμήσει τις ομορφιές της επαρχίας» και υπογραμμίζει πως υπηρετεί τον στόχο «ότι λείπει από τον τόπο μας να το φέρουμε εμείς και να το ενσωματώσουμε στην κοινωνία».

K.X.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο και άλλα παρόμοια στο περιοδικό Εύφορη γη #18. Γίνετε συνδρομητής εδώ

Προσοχή!!! Η αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο εφόσον αναφέρεται στην καταχώρηση ως πηγή η eforigi.gr με ενεργό σύνδεσμο.