Αναλυτικά:

Εν Αρχή ην ο Όλυμπος και ο Όλυμπος ην προς το βουνό και βουνό ην ο Όλυμπος.
Όλυμπος, το όρος των Θεών και των Ελλήνων, το όρος - θρόνος του Δία, το όρος των ημίθεων και των ανθρώπων, το όρος των εννέα μουσών της αρχαιότητας. Το βουνό των αντιθέσεων και των υψηλών κορυφών, το βουνό του δέους και του θαυμασμού, το βουνό που στους πρόποδες του κατοικούσε ο προϊστορικός άνθρωπος. Το όρος των φαραγγιών και των σκιερών χαράδρων, των σπάνιας ομορφιάς δασών από πεύκα, οξιές, ιτιές και πολλών ακόμα φυλλοβόλων δέντρων. Το λημέρι των αρματολών και των κλεφτών, το κρησφύγετο των αγωνιστών, το βουνό μέσα στο οποίο φώλιασε η εθνική αντίσταση.
Όλυμπος, το βουνό του Χρήστου Κάκαλου, του πρώτου Έλληνα που το κατέκτησε, το έζησε και το αγάπησε όσο κανείς άλλος. Το βουνό του Μύτικα (Πάνθεον), του Στεφανιού, του Σκολιού, του προφήτη Ηλία, του Αγίου Αντωνίου, της επάνω Τούμπας, της Σκάλας και των τόσο άλλων υψηλών κορυφών. Το βουνό σύμβολο της ηπειρωτικής Ελλάδας, το ιερό δισκοπότηρο της ελληνικής ορειβασίας.

Το ημερολόγιο έγραφε 10/08/2024, η ημέρα ήταν Σάββατο και η ώρα 4 το απόγευμα. Αυτή η ημερομηνία και η ώρα θα μείνει χαραγμένη για πάντα μέσα στην σκέψη μου και στη ζωή μου. Η μοίρα όρισε αυτή τη μέρα, για να βρεθώ στο υψηλότερο σημείο της χώρας μου για πρώτη φορά. Συνοδοιπόροι σε αυτό το μικρό και φθαρτό επίτευγμα (όπως και κάθε ανθρώπινο κατόρθωμα), νέοι και παλιοί φίλοι από τον ΕΟΣ Καλαμάτας. Η χαραυγή και το πρώτο φως εκείνης της ημέρας μας βρήκε στον οικισμό του Κοκκινοπηλού στα βορειοδυτικά του Ολύμπου. Αυτός ο όμορφος και φιλόξενος οικισμός ήταν η αρχή αυτής της εξόρμησης. Αρχικά ακολουθήσαμε νότια πορεία από το χωριό του Κοκκινοπηλού προς το δροσερό φαράγγι της Σταλαγματιάς. Στη συνέχεια αφού διασχίσαμε το φαράγγι ανατολικά, βρεθήκαμε μετά από αρκετές ώρες πεζοπορίας στο καταφύγιο Χρηστάκη. Μετά από ξεκούραση και ανασύνταξη δυνάμεων, ξεκίνησε η ανάβαση για τον τελικό στόχο που δεν ήταν άλλος από την κορυφή του Ολύμπου, το Πάνθεον σε υψόμετρο 2918m. Ο δρόμος για την κορυφή του Μύτικα, περνούσε από την κορυφή Σκολιό, την κορυφή της Σκάλας και το απαιτητικό πέρασμα Κακοσκάλι, το οποίο απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή και σκαρφάλωμα με όλα τα άκρα του σώματος σε αρκετά σημεία. Όσα λόγια και να χρησιμοποιήσω είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν συναισθήματα, στιγμές χαράς, δέους, συγκίνησης και απελευθέρωσης που ένιωσα τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι, όση ώρα βρισκόμασταν στον Μύτικα και απολαμβάναμε την Ελλάδα από το υψηλότερο και πιο σημαντικό σημείο της.

Η συγκεκριμένη ομαδική ανάβαση με δίδαξε πολλά. Μου έδειξε για ακόμα μια φορά, τον δρόμο της συλλογικότητας, της αλληλοβοήθειας, της ενθάρρυνσης και της ανόδου, το δρόμο της προσπάθειας, της αυτογνωσίας και της αυτοβελτίωσης. Μου υπενθύμισε μερικές από τις αρετές τις οποίες πρεσβεύουν τα βουνά, όπως η δύναμη, η ομορφιά, η υπομονή και η ελευθερία.
Οι ευχαριστίες προς όλους τους φίλους, φίλες και συνορειβάτες αυτής της ανάβασης είναι πολλές. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον φίλο και ορειβάτη Γιάννη Κουραμπά, που με την εμπειρία του, μας βοήθησε όλους να διαβούμε το Κακοσκάλι και το Λούκι, τα πιο απαιτητικά σημεία της ανάβασης και της κατάβασης. Όμως πρωτίστως, ευχαριστώ πολύ εσένα Κωνσταντίνε Φύκιρη, για τον συντονισμό αυτής της εξόρμησης, για την διατήρηση του καλού κλίματος σε όλη την ομάδα και τις πολλές γνώσεις για τα βουνά που πάντα μου δίνεις.
Κλείνοντας, εσύ που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές, θέλω να κρατήσεις μόνο το εξής:
Να κυνηγάς τα όνειρα σου, ακολουθώντας πάντα το σωστό δρόμο που δεν είναι άλλος από τον ανήφορο. Όποια και να είναι αυτά, κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν.