Μεγαλώνοντας σε μουσική οικογένεια, μπορεί να πει κάποιος πως στο αίμα του δεν κυλάει τίποτα άλλο πέρα από νότες και συγχορδίες. Ακόμα, προκειμένου να πραγματοποιήσει το όνειρό του, έμεινε ακόμα και στον δρόμο. Εσείς πόσο μακριά θα φτάνατε, για να πραγματοποιήσετε το όνειρό σας;

O Dan Theo ή Ντάνιελ Θεοφάνους, μισός Ιταλός μισός Έλληνας, γεννήθηκε και ζει στην Ελλάδα. Είναι τραγουδιστής, μουσικός παραγωγός και παράλληλα παραδίδει μαθήματα κιθάρας. Ως τραγουδιστής και μουσικός παραγωγός έχει επιρροές από όλον τον κόσμο, από τη mainstream μουσική έως την πιο ethnic και παραδοσιακή. Ως κιθαρίστας είναι επηρεασμένος από την τζαζ, το φλαμένγκο και τη λάτιν.

Ο Dan Theo αναφέρει πως «είμαστε 3 γενιές μουσικών. Ο παππούς και η γιαγιά ήταν στην όπερα, η μητέρα και οι θείοι μου είναι επαγγελματίες μουσικοί», ενώ συμπληρώνει «μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο μουσική, μεγάλωσα στο στούντιο από μωρό». Άρχισε να ασχολείται συστηματικά από την ηλικία των 13 ετών, όταν απέκτησε την δική του κιθάρα: «Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι, όταν πήρα τη δική μου κιθάρα, δεν βγήκα καθόλου από το σπίτι, για να παίζω μουσική».

Στη ηλικία των 18, αφού πέρασε από οντισιόν, έλαβε υποτροφία στο μουσικό Κολέγιο Berklee, στη Βοστώνη, όπου σπούδασε «Performance, Guitar». Παράλληλα, είχε ξεκινήσει τα μαθήματα κιθάρας σε παιδιά και ενήλικες. Στη Βοστώνη, μας λέει, επηρεάστηκε βαθύτατα σε ανθρώπινο και μουσικό επίπεδο από την εκεί νοοτροπία.

Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, ανανεωμένος και γεμάτος εμπειρίες πια, ξεκίνησε να σπουδάζει στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας, (παράρτημα του Berklee), όπου απέκτησε το δίπλωμα ηλεκτρικής κιθάρας. Δημιούργησε μάλιστα και το συγκρότημα Dan Theo Project, με το οποίο έκανε περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. «Είχαμε παίξει και στην Καλαμάτα, στο Cine Café Kalamata» αναφέρει.

«Nιώθω την ίδια μούρλα από τα 22. Aπό τα 10 μου έλεγα, ότι όνειρό μου είναι να κάνω μουσική και συναυλίες και ακόμη και σήμερα έχω την ίδια όρεξη».

Το 2015, αποφάσισε να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο, στο Δυτικό Λονδίνο, όπου ολοκλήρωσε το Bachelor του με τίτλο «Music Performance and Recording». Στη συνέχεια, αποφάσισε να παραμείνει στο Λονδίνο και να κυνηγήσει εκεί το όνειρό του.

Παρ’ όλα αυτά, κατέληξε να είναι από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ζωής του. Η δουλειά που είχε, ήταν χειρωνακτική και όπως μας εκμυστηρεύεται αρκετά «εξουθενωτική», ενώ έτυχε, να μείνει ακόμα και στον δρόμο. «Επικρατούσε το απόλυτο χάος και παράλληλα κάθε βράδυ, ή καλύτερα κάθε παραθυράκι χρόνου από τη δουλειά, έψαχνα να κοιμηθώ κάπου» αναφέρει, ενώ μεταξύ άλλων λέει «έχω κοιμηθεί σε τρένα, McDonalds, σε πατώματα γνωστών μου και στην καλύτερη περίπτωση σε καναπέ».

Παρόλες τις δυσκολίες, πήρε το πτυχίο του και επέστρεψε το 2016 στην Ελλάδα, όπου ξεκίνησε από το μηδέν. Ξεκίνησε να δουλεύει σε ένα τηλεφωνικό κέντρο. Ωστόσο, γρήγορα κατάλαβε πως δεν του ταίριαζε μια δουλειά γραφείου και όπως μας λέει «γρήγορα αρρώστησα, λόγω του στρες». Το γεγονός αυτό όμως, ήταν καθοριστικό στη ζωή του, αφού τότε ξεκίνησαν όλα για εκείνον. «Μπορεί να μην είναι εύκολος ο δρόμος, για να κάνει κάποιος αυτό που αγαπά» αναφέρει, αλλά το έκανε. Το 2018 ξεκίνησε πιο συστηματικά τα μαθήματα κιθάρας για όλες τις ηλικίες και παράλληλα, άρχισε να προωθεί τα κομμάτια που δημιουργούσε ως παραγωγός στο στούντιό του. Δικά του τραγούδια, όπως το Not alone (2019), το Untouched (2018), ή οι συμμετοχές του σε κομμάτια όπως «Let Go» με την Mar G Rock είναι μερικά δείγματα της δουλειάς του.

Τον Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε το τραγούδι YEYE, με δική του μουσική και στί- χους στο μεγαλύτερο μέρος, σε συνεργασία με τους TOSIN και Paul QB. Τώρα ετοιμάζει ένα νέο κομμάτι, το οποίο θα ανακοινωθεί σύντομα, όπως αναφέρει. Ο Ντάνιελ αγαπά να εξελίσσεται, να ξυπνά, να κοιμάται και να δημιουργεί μου- σική. «Μπορεί να έχεις πίεση ή προβλήματα, αλλά όλα αλλάζουν, όταν παίζεις μουσική. Χάρη σ’ αυτήν, έχω ταξιδέψει, έχω γνωρίσει κόσμο και με κάνουν γενι- κά χαρούμενο όλα αυτά που μου προσφέρει. Τα εκτιμάς διαφορετικά, όταν έχεις περάσει δύσκολα» καταλήγει.

Αναφερόμενος στα μελλοντικά του σχέδια, εξηγεί πως σκοπεύει να συνεχίσει να κάνει μουσική, να επεκταθεί μουσικά και να διευρύνει το κοινό που θα ακούει τη μουσική του.
Κλείνοντας σημειώνει: «Όσο στραβά και να πηγαίνουν τα πράγματα, είναι καλό μεν να εκτονώνεσαι και να κλαις, αλλά πάντα πρέπει -παρά τις δυσκολίες- να το γιορτάζεις και να εκτιμάς τη ζωή».