«Έρχομαι δυο-τρεις φορές την εβδομάδα» λέει ο Μιχάλης Ξηρόκωστας. «Με την καραντίνα μάς είχαν κλείσει μέσα. Απαγορεύτηκε το ψάρεμα! Τι να πεις… Παράλογο».

Άλλες φορές ψαρεύει με το καλάμι του, κι άλλες πηγαίνει με βάρκα, μαζί με φίλους. «Δεν είναι το ψάρι που θα πιάσουμε, είναι η παρέα, η αλλαγή περιβάλλοντος. Αφιερώνεσαι στα ψάρια και φεύγουν τα προβλήματα. Θησαύρισαν οι ψυχίατροι…».
Δεν πρόκειται, λέει, για ακριβό χόμπι. «Ένα ανθεκτικό καλάμι έχει γύρω στα 20 ευρώ. Εγώ ψαρεύω με ψωμάκι και τυράκι. Βγάζω μελανούρια, σαργούς, μουρμούρες, σάλπες, κεφαλόπουλα… Ένα-δυο κιλά τα πιάνω, αλλά και να μην πιάσω δεν απογοητεύομαι. Τα μικρά τα αφήνω πάλι στη θάλασσα» προσθέτει ο κ. Ξηρόκωστας και μου δείχνει έναν ψαρά λίγο πιο κάτω: «Να πας να μιλήσεις με τον Ραούλ. Είναι θρύλος».

Και πήγα. Ραούλ Βαλιάν. Από το Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Ήρθε στην Καλαμάτα για το ποδόσφαιρο κι έμεινε μια ζωή. «Ευχαριστημένος;» τον ρωτάω. «Εντάξει, καλά περάσαμε» απαντά, αλλά και μ’ ένα ύφος νοσταλγίας στο βλέμμα. Κάθε απόγευμα είναι στην ίδια θέση με τα σύνεργά του. Μπορεί το λιμάνι της Καλαμάτας να του θυμίζει την πατρίδα του.

«Δεν υπάρχουν πια ψάρια όπως παλιά. Πάνε οι εποχές που δίναμε και στους γείτονες. Όμως, είτε πιάνουμε είτε όχι πρέπει να έρθουμε. Οι ώρες που ψαρεύουμε είναι φάρμακο. Κάποιες φορές, επειδή ξέρω ότι δε θα πιάσω, παίρνω ένα κουτάκι ακροβάτη, κι έρχομαι και ταΐζω τα ψάρια. Έτσι για να παίξω». Ακροβάτης, εξηγεί ο κ. Βαλιάν, είναι ένα κουτί με σκουληκάκια.

Στο «Χιλιόμετρο» συναντήσαμε και τον Παναγιώτη Μαυρομάτη με όλο τον εξοπλισμό του. Καλάμια, βάσεις, απόχες... Μέχρι και μουσική υπόκρουση είχε. «Είναι χόμπι, ξεχνάς τα προβλήματα, βγάζεις και το ψαράκι σου. Κι άμα δεν πιάσω δεν στεναχωριέμαι. Μιλάω με τον κόσμο, ηρεμώ με τη θάλασσα, κι αυτό μου φτάνει».

Καλάμια, πετονιές, αγκίστρια δολώματα… Όλα τα είδη ψαρέματος βρήκαμε στο κατάστημα της Ρένας Γαλανάκη, στην Παραλία της Καλαμάτας: «Παραθαλάσσιο μέρος είμαστε, οπότε πολλοί άνθρωποι ασχολούνται με το ερασιτεχνικό ψάρεμα. Από παιδάκια μέχρι γέροντες. Δεν είναι τόσο για το ψάρι. Είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας, να νιώσεις το τσίμπημα, να περάσουν ευχάριστα δυο ώρες».

«Ο κόσμος ψαρεύει, κι έτσι τα μαγαζιά κρατιόμαστε ακόμη. Όμως έχουν μειωθεί τα ψάρια» σημείωσε ο Παναγιώτης Κορδονούρης. Στο κατάστημά του, στην Παραλία, συναντήσαμε και τον συνταξιούχο ψαρά Νίκο Βαρανάκη:

«Ο καλύτερος γιατρός είναι η θάλασσα. Είναι πολύ πλανεύτρα! Ρώτα κι εμάς που γεννηθήκαμε μέσα. Στη μαρίνα. Τα νερά μπαίνανε στο σπίτι. Από τη στιγμή που θα καθίσεις στη θάλασσα, μόνο που θα τη βλέπεις, το μυαλό σου έχει φύγει. Εντάξει, έχεις και τη λαχτάρα να πιάσεις ένα ψαράκι.
Ξέρω ερασιτέχνες που γεμίζουν το ψυγείο κολιούς, σαφρίδια… τρώνε όλο το χειμώνα». 

At the Port of Kalamata, at the "Kilometer", the big pier, in the afternoon, just before sunset, men of all ages are waiting for the "bite", with their reeds, fishing lines and abstentions. In the meantime, they are talking to each other and listening to music. Fishing is mainly a male sport. Many people from children to the elderly are involved in recreational fishing. It is not for the fish. It is a kind of psychotherapy, to feel the sting, to spend two hours happily.

Ρεπορτάζ: Μαρία Νίκα

Διαβάστε κι άλλα ενδιαφέροντα θέματα από το περιοδικό Go On εδώ:

Διαβάστε εδώ το 11ο τεύχος Go On, σε PDF

Διαβάστε εδώ το 11ο τεύχος Go On, στην πλατφόρμα Issuu