Με τόλμη άφησαν πίσω τους τη δύσκολη και απαιτητική καθημερινότητα του κέντρου της Θεσσαλονίκης, που τους κρατούσε μακριά από τα παιδιά τους και μετακόμισαν στη Θέρμη, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, με σκοπό να ζήσουν το όνειρο τους και να απολαύσουν την οικογενειακή ζωή. Πως το κατάφεραν αυτό; Μετέτρεψαν το σαλόνι και την κουζίνα του σπιτιού τους, σε ένα φιλόξενο «prive» εστιατόριο και καθημερινά δέχονται παρέες, ακόμη και από το εξωτερικό, που απολαμβάνουν τα ξεχωριστά γεύματα τους, μέσα στο σπίτι τους.

«Δεν αλλάξαμε δουλειά, αλλάξαμε τη ζωή μας κάθετα. Η ζωή μας άλλαξε ριζικά, τίποτα δεν είναι το ίδιο, ακόμα και ο τρόπος που πηγαίνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο έχει αλλάξει. Μέναμε στο κέντρο, δεν μπορούσαμε να βρεθούμε σαν οικογένεια. Η Σίσσυ εργαζόταν πρωί και εγώ βράδυ και οι ώρες που μπορούσαμε να συναντηθούμε ήταν ελάχιστες» δηλώνει στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο ο Ανδρέας Κλαυδιανός.

Η Σίσσυ Καρακολίδου περιγράφει πώς ξεκίνησε αυτή η μοναδική ιδέα, να δημιουργήσουν ένα εστιατόριο μέσα στο ίδιο τους το σπίτι: «Κάποια στιγμή είχαμε διαβάσει ένα άρθρο για μια κυρία στο Παρίσι που είχε χάσει τη δουλειά της τον καιρό της κρίσης, είχε βάλει στο σπίτι της δύο- τρία τραπεζάκια και ενώ δεν ήταν μαγείρισσα, άρχισε να μαγειρεύει και έφτασε στο σημείο να γίνει γνωστή και να έχει κρατήσεις για δύο μήνες. Μας άρεσε σαν ιδέα και έτσι ξεκινήσαμε».

«Δεν ήταν κάτι εύκολο. Στην αρχή ήταν κάτι σοκαριστικό»

Ο κ.Κλαυδιανός επισήμανε ότι «όλο αυτό το εγχείρημα, να ταΐζουμε κόσμο στο σπίτι μας, δεν ήταν κάτι εύκολο. Στην αρχή ήταν κάτι σοκαριστικό. Ξεκινούσαμε το πρωί και μετά βίας καταφέρναμε να τελειώσουμε την προετοιμασία, λίγο πριν να έρθει ο κόσμος. Αναρωτιόμουν, εγώ που ήμουν μαθημένος να ταΐζω 100 με 150 άτομα σε τέσσερις ώρες προετοιμασίας, ξαφνικά για να ταΐσω οχτώ, γιατί να θέλω δέκα ώρες προετοιμασίας. Έλεγα αυτό θα μας ισοπεδώσει, θα πεθάνουμε! Τι πήγαμε και κάναμε; Αλλά τελικά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε και βρήκαμε τα πατήματα μας».

«Το πρώτο τετράμηνο το πήγαμε με δικούς μας ανθρώπους, έτσι ώστε όταν μπουν στον χώρο μας να μην έχουμε την αμηχανία του πώς θα εξυπηρετήσουμε. Μάλιστα, τις πρώτες φορές, ρωτούσαμε και ποιο ήταν το άβολο της κατάστασης. Το άβολο ήταν ότι ξαφνικά μπαίνεις σε ένα σπίτι, άβολο ήταν ότι ήθελαν να σχολιάσουν γι' αυτό που τρώγανε, γι' αυτό που πίνανε ή για τη μουσική, για το περιβάλλον, εάν μυρίζει ή δεν μυρίζει, αλλά εμείς ήμασταν εκεί» είπε ο Ανδρέας Κλαυδιανός.

Όλες αυτές όμως τις δυσκολίες τις προσπέρασαν, αναφέρει η Σίσσυ Καρακολίδου. «Μπορεί στην αρχή να ήταν δύσκολα, αλλά τώρα που κλείσαμε έναν χρόνο θεωρώ ότι είχαμε δίκιο που το κάναμε, ζούμε στο όνειρο μας, μπορούμε να είμαστε μαζί, να δουλεύουμε μαζί, να ζούμε τα παιδιά μας, να αφήνουμε μια Κυριακή για να τρώμε όλοι μαζί και να γνωρίζουμε κόσμο», εκμυστηρεύεται και προσθέτει χαμογελώντας πλατιά: «Τις πρώτες φορές, μας λέγανε να βγάλουμε τα παπούτσια μας ή μας λέγανε "ήρθαμε και με άδεια χέρια". Κάποιοι μας φέρνανε και δώρα, ένα κρασί ή κάτι άλλο. Τις γιορτές μας φέρανε ακόμα και δεντράκι και μας είπαν: "Τι, με άδεια χέρια θα ερχόμασταν;" Τους δίνουμε την άνεση ότι είναι σε ένα φιλικό σπίτι».

«Η ποιότητα ζωής που κερδίσαμε είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας»

Ο Ανδρέας Κλαυδιανός, από τις ατελείωτες ώρες εργασίας στα εστιατόρια ως chef, απολαμβάνει πλέον την οικογένεια του. «Η ποιότητα ζωής που κερδίσαμε είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας, ζούμε πλέον μια όμορφη καθημερινότητα κοντά στα παιδιά μας. Ήδη τα παιδιά αισθάνονται ότι ανήκουν εδώ και ότι θέλουν να βοηθήσουν, να στρώσου το τραπέζι, να τοποθετήσουν τα μαχαιροπίρουνα. Αυτό δεν θα μπορούσα να το έχω σε κάποιο εστιατόριο» αναφέρει.

Η Σίσσυ Καρακολίδου λέει πως τα δύο αγόρια τους, μόλις επιστρέφουν από το σχολείο, «ρωτάνε εάν έχουμε τραπέζι για να ξέρουν πού θα παίξουν, στο δωμάτιο ή στο σαλόνι του σπιτιού. Τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ εύκολα, ήταν όλο τόσο περίεργο στην αρχή, ο Ανδρέας δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι σε μια κουζίνα εστιατορίου, τα παιδιά βλέπανε συνέχεια τον πατέρα τους, τρώγαμε μαζί, ήμασταν όλοι την ημέρα μαζί, κάτι που δεν είχαμε στο παρελθόν, ειδικά τις γιορτές που ήμασταν μέσα στο άγχος. Τώρα θεωρώ ότι θα τους κακοφανεί εάν θα πρέπει να φύγει ο μπαμπάς από το σπίτι».

«Μία ημέρα χρειάστηκε να λείψω από το σπίτι», αναφέρει ο Ανδρέας Κλαυδιανός και «ο τετράχρονος γιός μου, μου είπε "εγώ νόμιζα ότι εδώ είναι η δουλειά σου". Αυτό ήταν ένα από τα κουμπιά, που είναι σαν να σου λένε ότι έτσι αλλάζει η ζωή σου».

«Ελβετοί που μας επισκέφθηκαν, είπαν πως κοντά μας πέρασαν την ομορφότερη ημέρα των διακοπών τους»

«Έχουμε πελάτες και από το εξωτερικό» υπογραμμίζει ο κ. Κλαυδιανός και προσθέτει ότι «δύο ζευγάρια από την Ελβετία μας ζήτησαν ελληνική κουζίνα, δεν μας ενδιαφέρει κάτι άλλο είχαν πει και πέρασαν τόσο καλά, που ακόμα και τις γιορτές μας στείλανε μηνύματα για να μας πουν "χρόνια πολλά". Κάποια άλλα ζευγάρια από Σουηδία και Ηνωμένο Βασίλειο, φεύγοντας από την Ελλάδα, μας έστειλαν μήνυμα ότι η καλύτερη βράδια που πέρασαν κατά τη διάρκεια των διακοπών τους, ήταν στον χώρο μας. Δημιουργούμε όμορφες ανθρώπινες σχέσεις και όταν φεύγουν από το σπίτι μας, αισθανόμαστε σαν έχουμε βγει έξω για φαγητό με αυτούς τους ανθρώπους, για να διασκεδάσουμε».

Προσπαθούμε να προσφέρουμε μοναδικές στιγμές λέει η Σίσσυ Καρακολίδου, «Όταν έρχονται σε εμάς, βλέπουν τι υλικά χρησιμοποιούμε, μπορούν εάν θέλουν να βοηθήσουν στην κουζίνα, εάν θέλουν να βγουν έξω στην αυλή, να φέρουν τα παιδιά τους και για τα επαγγελματικά, εταιρικά τραπέζια, τους δίνεται η δυνατότητα να είναι μόνοι τους, να μην έχουν δίπλα τους κανέναν».

«Είναι στιγμές που δεν το πιστεύεις. Ζούμε το όνειρο μας. Τον περασμένο Δεκέμβριο, κλείσαμε ένα χρόνο και κοιταζόμασταν και λέγαμε πέρασε ένας χρόνος με ανασφάλεια στο άγνωστο, δεν είναι ότι ανοίγεις ένα μαγαζί και λες ότι θα έρθουν, έχω γνωριμίες θα έρθουν και περαστικοί, αλλά ανοίγεις το σπίτι σου» αναφέρει φανερά ικανοποιημένο το ζευγάρι.

ΑΠΕ ΜΠΕ