Όπως επισημαίνεται στην Αιτιολογική Έκθεση, αν και τα μαθήματα Χορού και Κινηματογράφου αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του εκπαιδευτικού προγράμματος των Καλλιτεχνικών Σχολείων και παρά το γεγονός ότι διδάσκονται εδώ και χρόνια από ειδικά προς τούτο εξειδικευμένο προσωπικό, εντούτοις το εν λόγω προσωπικό προσλαμβάνεται από μια ειδική διαδικασία που διαφοροποιείται κατά πολύ από τη διαδικασία πρόσληψης του λοιπού εκπαιδευτικού προσωπικού. Ο λόγος αυτός της διαφοροποίησης είναι ότι για το προσωπικό αυτό δεν έχει θεσμοθετηθεί ακόμα εκπαιδευτικός κλάδος.
Η αδικαιολόγητη διαφοροποίηση ως προς τη μεταχείριση του προσωπικού αυτού έχει ως αποτέλεσμα να ξεκινάει η διδασκαλία των σχετικών μαθημάτων κάθε διδακτικό έτος με καθυστέρηση αρκετών μηνών (πολλές φορές ακόμη και τον μήνα Ιανουάριο), παρόλο που οι ανάγκες σε προσωπικό εξειδικευμένο στα αντίστοιχα αντικείμενα είναι πάγιες και διαρκείς και η διδασκαλία τους δεν διαφοροποιείται σε τίποτα από τη διδασκαλία των λοιπών μαθημάτων.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν διασφαλίζεται η συνέχεια και η συνέπεια του εκπαιδευτικού προγράμματος ως προς τα μαθήματα αυτά, δημιουργώντας έτσι ανασφάλεια στους μαθητές που επιλέγουν να ακολουθήσουν ορισμένες εκπαιδευτικές κατευθύνσεις, ορισμένες δε φορές και καίριες ελλείψεις στην εκπαίδευσή τους, που θέτουν εμπόδια στην σπουδαστική και επαγγελματική τους εξέλιξη. Επιπλέον, το εξειδικευμένο προσωπικό, το οποίο σταθερά εδώ και έτη διδάσκει τα μαθήματα αυτά, δεν έχει δικαίωμα να ενταχθεί στο εκπαιδευτικό προσωπικό, ώστε να αξιολογηθεί και να διοριστεί αντιστοίχως.
Με την υπό κρίση διάταξη επιλύεται το εν λόγω πρόβλημα, καθώς με τη σύσταση αντίστοιχων εκπαιδευτικών κλάδων οι διδακτικές ανάγκες των Καλλιτεχνικών Σχολείων θα καλύπτονται πλέον έγκαιρα και σταθερά με τον διορισμό εκπαιδευτικού προσωπικού από τους σχετικούς πίνακες κατάταξης του Α.Σ.Ε.Π. Παράλληλα, το προαναφερθέν εξειδικευμένο προσωπικό διδασκόντων θα έχει τη δυνατότητα να ενταχθεί στο εκπαιδευτικό προσωπικό και να προσφέρει τις υπηρεσίες του με τους αντίστοιχους όρους.
Γνώμονας της συγκεκριμένης διάταξης αποτελεί η πεποίθηση, ότι παράλειψη της οριστικής ρύθμισης του εξαιρετικού αυτού καθεστώτος θα παραβίαζε, αφενός, την αρχή της νομιμότητας της διοικητικής δράσης, αφετέρου δε, την αρχή της ισότητας βάσει της οποίας υποχρεούται να δρα η Διοίκηση, ρυθμίζοντας κατά τρόπο παρεμφερή τις ουσιωδώς όμοιες καταστάσεις.