Συνήθως το αίτημα για αξιολόγηση προέρχεται από τον ένα εκ των δυο γονέων και συχνά συνοδεύεται από τη δήλωση ή την παράκληση να μη συμπεριληφθεί στην αξιολογητική διαδικασία ο άλλος γονιός, προβάλλοντας την αιτιολόγηση της μονομερούς επιμέλειας του ανήλικου τέκνου.
Μια υπόθεση για την εμφάνιση του παραπάνω φαινομένου είναι πως κατά τη σύναψη και κατά τη λύση ενός γάμου, σπάνια διασαφηνίζονται όροι όπως «επιμέλεια» και «γονική μέριμνα» και ταυτόχρονα ελάχιστα έως καθόλου υπάρχει γνώση της ιατρικής και πιο συγκεκριμένα της παιδοψυχιατρικής δεοντολογίας.
Είναι σημαντικό να γίνεται γνωστό στους γονείς ήδη από το πρώτο τηλεφώνημα για τον προγραμματισμό της πρώτης συνάντησης, πως για χρόνια θέματα ψυχικής (αλλά και σωματικής) υγείας του παιδιού, είναι απαραίτητοι και οι δυο, προκειμένου να δώσουν σημαντικές πληροφορίες, αλλά και να ενημερωθούν για το τι συμβαίνει και ποια είναι η πρόγνωση. Σε αντίθετη περίπτωση, εάν ο γονιός που εκφράζει το αίτημα δεν είναι ενήμερος για τα νομικά και τα δεοντολογικά θέματα, σπαταλά πολύτιμο χρόνο και φθείρεται ψυχικά ψάχνοντας τον ιατρό που θα δει το παιδί του χωρίς τη συναίνεση και την ενημέρωση του άλλου γονέα.
Σύμφωνα με το άρθρο 1519 του Αστικού Κώδικα: «Όταν η επιμέλεια ασκείται από τον έναν γονέα ή έχει γίνει κατανομή της μεταξύ των γονέων, οι αποφάσεις για την ονοματοδοσία του τέκνου, για το θρήσκευμα, για ζητήματα της υγείας του, εκτός από τα επείγοντα και τα εντελώς τρέχοντα, καθώς και για ζητήματα εκπαίδευσης που επιδρούν αποφασιστικά στο μέλλον του, λαμβάνονται από τους δύο γονείς από κοινού».
Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 3 του Κώδικα Παιδοψυχιατρικής Δεοντολογίας: «Η συναισθηματική ανθεκτικότητα και οι γνωστικές ικανότητες του παιδιού, μεταβάλλονται και ωριμάζουν κατά την διάρκεια της ανάπτυξης. Συνακόλουθα αλλάζουν οι δυνατότητες του παιδιού για κρίση, αυτόνομες αποφάσεις και αναλογισμό της ευθύνης. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο παιδοψυχίατρος σέβεται το δικαίωμα του παιδιού, του εφήβου και των γονέων του, να ενημερώνονται για τις παρεμβάσεις που πρόκειται να τους γίνουν, για το εύρος της ωφελιμότητας και των κινδύνων των παρεμβάσεων αυτών, όπως επίσης και για την δυνατότητα να επιλέξουν εναλλακτικές ή διαφορετικές λύσεις. Σε περιπτώσεις που οι γονείς του παιδιού-εφήβου είναι διαζευγμένοι ή σε διάσταση, θα πρέπει να ενημερώνονται και να εμπλέκονται στην διαγνωστική και θεραπευτική διαδικασία και οι δύο γονείς, ανεξάρτητα ποιος έχει την επιμέλεια του παιδιού. Αυτό ισχύει και σε περιπτώσεις που η κηδεμονία ή η φροντίδα του παιδιού ανήκει σε τρίτα άτομα, ιδρύματα ή υπηρεσίες».
Συμπερασματικά από τα παραπάνω φαίνεται πως η ενημέρωση και η επιλογή λύσης για θέματα υγείας ανήλικων τέκνων είναι όχι μόνο δικαίωμα αλλά και καθήκον και των δυο γονέων.
Πολλά ερωτήματα μπορεί να προκύψουν σχετικά με τέτοια αιτήματα για αξιολόγηση, για τα οποία θα γίνει προσπάθεια να δοθούν απαντήσεις σε επόμενο άρθρο.

*O Γρηγόρης Λακιώτης είναι Ψυχίατρος παίδων και εφήβων

Διαβάστε περισσότερα ενδιαφέροντα άρθρα στο Go On #26 που κυκλοφορεί.

Προσοχή!!! Η αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο εφόσον αναφέρεται στην καταχώρηση ως πηγή η eforigi.gr με ενεργό σύνδεσμο.