Ένα έργο που βασίζεται στο βιβλίο του διάσημου παιδαγωγού Γιάνους Κόρτσακ σε θεατρική διασκευή της Άλκης Ζέη. Η σκηνοθεσία είναι της Γιώλικας Πουλοπούλου, η μουσική του Τάσου Καρακατσάνη και τα σκηνικά της Κατερίνας Μηλιαρέση.

Δείτε το σποτ:

ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΟΥ

Ο Ματίας , ένα μικρό παιδί, διαδέχεται στο θρόνο τον βασιλιά μπαμπά του πριν καλά καλά προλάβει να συνειδητοποιήσει την θλίψη που του προκαλεί ο ξαφνικός χαμός του. Έτσι γίνεται άλλωστε, στον αυστηρά θεσμοθετημένο κόσμο των μεγάλων, το συναίσθημα πρέπει να υποχωρεί έναντι της λογικής και των υποχρεώσεων. Άθελά του και με την παρακίνηση των υπουργών- συνεργατών του μπαμπά του συμφωνεί να κηρύξει πόλεμο η χώρα του σε τρεις χώρες. Ο ίδιος νιώθοντας μόνος του, συνδέεται με τα συνομήλικα παιδιά της γειτονιάς του, αποκτά για πρώτη φορά φίλους. Με τον καλύτερο του φίλο, το πρότυπό του, τον Τίτο, πηγαίνουν στον πόλεμο για να υπερασπιστούν την πατρίδα ή ίσως γιατί δεν θα υπήρχε κάτι καλύτερο από ένα ζωντανό πολεμικό παιχνίδι. Εκεί όμως βιώνουν την πραγματική διάσταση του πολέμου, την ωμή χωρίς τέλος βία. Από την σκληρή αυτή εμπειρία του ο Ματίας φαίνεται να μεγαλώνει απότομα, ενδυναμώνεται ουσιαστικά και αποφασίζει να βάλει ένα τέλος στην αδικία και την παράνοια του πολέμου.

Με την επιστροφή του εγκαθιδρύει το καθεστώς της παιδοκρατίας, που είναι για αυτόν και τους φίλους του, μικρούς τώρα, αλλά μεγάλους στο μέλλον, ένα πιο δίκαιο καθεστώς. Ένα ακόμα παιχνίδι λοιπόν, αυτή τη φορά με τα παιδιά να ορίζουν τους κανόνες. Το εγχείρημά τους αγκαλιάζεται από τα παιδιά όλου του κόσμου. Οι ενήλικοι αποσύρονται αναγκαστικά και ξαναπάνε στο σχολείο ενώ τα παιδιά ζουν για λίγες μέρες, ξέγνοιαστα και παντελώς ελεύθερα. Οι γονείς αντίστοιχα, οι μεγάλοι, με την επιστροφή τους στο σχολείο διαπιστώνουν πως μάλλον έχουν ξεχάσει το νόημα της ζωής μες τις έννοιες και την απαιτητική καθημερινότητα. Σύντομα μάλιστα η παρουσία τους στην ζωή των μικρούληδων κυβερνητών αποδεικνύεται απαραίτητη όπως και η παρουσία των ορίων και των κοινωνικών κανόνων. Επιστρέφουν λοιπόν την κατάλληλη στιγμή στις θέσεις τους δημιουργώντας από κοινού με τα παιδιά μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Ή αυτό ελπίζουμε πως τελικά συμβαίνει.