Ρεπορτάζ: Σοφία Κατσιρέα

Πώς να διαχειρίζονται οι γονείς το bullying;
Αν και συχνά αναφερόμαστε στο bullying που συμβαίνει στο σχολείο, αυτό είναι κάτι που αφορά πολλά κοινωνικά πλαίσια. Σε κάθε περίπτωση, όμως, κεντρικής σημασίας στη διαχείριση αυτού του φαινομένου, το οποίο ομολογουμένως «ευδοκιμεί» συχνά στο σχολικό πλαίσιο, είναι η πρόληψη. Πριν από την έναρξη αυτής της σχολικής χρονιάς, οι γονείς αξίζει να κάνουν μία ανοιχτή συζήτηση με τα παιδιά τους -με ανάλογο για την ηλικία τους λεξιλόγιο-, η οποία να αφορά στο τι είναι το bullying με απλό και κατανοητό τρόπο και στο τι μπορούν να κάνουν στην πιθανότητα που αυτό συμβεί στα ίδια ή σε κάποιο άλλο παιδί, αποφεύγοντας τις κινδυνολογίες και τις υπερβολές και παράλληλα, προτρέποντάς τα να μιλήσουν στους ίδιους ή και στην/στον δασκάλα/-ο, αν αυτό συμβεί. Σε περίπτωση που τα παιδιά αναφέρουν στους γονείς τους ότι βιώνουν bullying, οι γονείς, με τη σειρά τους, αρχικά χρειάζεται να τα διαβεβαιώσουν ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι δικό τους λάθος αυτό που τους συμβαίνει και ότι πιθανότατα κάτι δεν πάει καλά με την/τον θύτη. Σε δεύτερο χρόνο, είναι σκόπιμο να έρθουν σε επαφή με τη/το διευθύντρια/-ή και με τη/το δασκάλα/-ο του σχολείου και να συνεργαστούν για τη συνολική διαχείριση του θέματος εντός κι εκτός του σχολικού πλαισίου.
Για να απευθυνθούν όμως τα παιδιά στους γονείς τους, αλλά και για να προλάβουμε τις αρνητικές προεκτάσεις που συχνά ακολουθούν το bullying, κομβικά σημεία στην επικοινωνία γονέων-παιδιών αποτελούν η ενσυναίσθηση και η ενεργητική ακρόαση. Με απλά λόγια, σε αυτήν την περίπτωση, η ενσυναίσθηση έχει να κάνει με το να βρίσκουν τον χρόνο και να επιδιώκουν οι γονείς να συντονίζονται και να συναισθάνονται τους προβληματισμούς των παιδιών τους και με το να δείχνουν κατανόηση και σεβασμό στο πώς βιώνουν τα συναισθήματά τους. Το έδαφος που χρειάζεται η ενσυναίσθηση για να ευοδωθεί είναι ο χώρος για την έκφραση όλων των συναισθημάτων και προϋποθέτει οι γονείς να ακροάζονται ενεργητικά, δηλαδή να ακούν με προσοχή και ενδιαφέρον αυτά που τα παιδιά τους προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Κι επειδή τα παιδιά συχνά «μιλούν» με έμμεσους τρόπους, χρειάζεται οι γονείς να έχουν τις κεραίες τους ανοιχτές και να παρατηρούν τυχόν αλλαγές στη συμπεριφορά των παιδιών τους, ανοίγοντας έναν δίαυλο επικοινωνίας και δημιουργώντας ένα ασφαλές πλαίσιο για να μοιράζονται αυτά που τα προβληματίζουν. Έτσι, αυτό που κατά βάση χρειάζεται να κάνει η/ο γονέας είναι να συντονίζεται με το παιδί της/του, να το ακροάζεται και να παρέχει ένα ασφαλές και μη επικριτικό πλαίσιο για να εκφράζει αυτά που το προβληματίζουν.

Πώς να διαχειρίζονται οι γονείς την άρνηση διαβάσματος;
Το γιατί μπορεί ένα παιδί ή μία/ένας έφηβη/-ος να αρνείται να διαβάζει μπορεί να αφορά σε πάρα πολλούς και διαφορετικούς για το καθένα λόγους. Έτσι, και σε αυτήν την περίπτωση ο πιο χρήσιμος οδηγός είναι ο διάλογος, αξιοποιώντας την ενσυναίσθηση και την ενεργητική ακρόαση, που αναφέραμε και πιο πριν, αποφεύγοντας την οποιαδήποτε επίκριση. Προτού προτρέψουν τα παιδιά να διαβάσουν, αραδιάζοντας πόσους διαφορετικούς λόγους για τους οποίους αξίζει να το κάνουν ή λέγοντάς τους να το κάνουν απλά για το καλό τους, είναι χρήσιμο να ακούσουν και να ρωτήσουν τι είναι αυτό που τα απωθεί σε αυτήν τη διαδικασία και τι πιστεύουν ότι θα τα βοηθούσε. Αφού λοιπόν ακούσουν οι γονείς αυτό που έχουν να τους πουν, θα ήταν αρκετά βοηθητικό να τα βοηθήσουν να βρουν τα δικά τους κίνητρα για μάθηση, έχοντας κατά νου ότι το διάβασμα είναι μόνο ένας τρόπος για να μαθαίνει κανείς πράγματα κι ότι τα παιδιά τους είναι μοναδικές οντότητες, που -ανεξάρτητα από την ηλικία τους- δύνανται να επιλέγουν τα δικά τους μοναδικά κίνητρα και να διατηρούν την ελευθερία των δικών τους επιλογών, αναλαμβάνοντας, παράλληλα, τις ευθύνες που αυτές συνεπάγονται. Αν λοιπόν οι γονείς ενδιαφέρονται να μεταδώσουν στα παιδιά τους την αξία της μάθησης, πιθανόν να βοηθούσε το να κάνουν οι γονείς την εμπειρία του διαβάσματος μία θετική εμπειρία εν γένει, διεγείροντας την περιέργεια για νέες γνώσεις, ενθαρρύνοντάς τα να δέχονται τα λάθη τους ως απαραίτητο εργαλείο μάθησης κι εξηγώντας τους το πώς η διαδικασία της μάθησης βοήθησε τους ίδιους στη ζωή τους, αλλά και ποιες δεξιότητες θα μπορούσε να προσφέρει στα ίδια και γενικότερα στη ζωή τους, η οποία δεν έχει παρά μόνο πολλαπλά μαθήματα να τους προσφέρει. Παραφράζοντας λοιπόν το γνωμικό του Koos van der Leeuw, το μυστήριο της μάθησης δεν είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε. Είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να βιώσουμε. Αυτό ισχύει άλλωστε και με την ίδια τη ζωή.

Ξεφύλλισε το Go On #21 - Back to school

Προσοχή!!! Η αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο εφόσον αναφέρεται στην καταχώρηση ως πηγή η eforigi.gr με ενεργό σύνδεσμο.