Ο 64χρονος χρυσός παραολυμπιονίκης, έχει γεννηθεί στους Ωρεούς της Β. Εύβοιας και ζει προς το παρόν στην Αθήνα. 

Το 1987 έως και το 2004 ασχολήθηκε συστηματικά με τη σφαιροβολία, το ακόντιο αλλά και το μπάσκετ. Ειδικότερα, συμμετείχε στην ομάδα του ΠΑΣΚΑ (Πανελλήνιος Αθλητικός Σύλλογος Κινητικά Αναπήρων), που τυχαίνει να είναι και η πρώτη ομάδα μπάσκετ με καρότσι στην Ελλάδα το 1987. 

Όπως μας εξομολογείται, «μου άρεσε ο αθλητισμός από πολύ μικρή ηλικία». Ωστόσο, στη συνέχεια μάς ενημερώνει πως από δυόμιση ετών ξεκίνησε να αρρωσταίνει από πολιομυελίτιδα, έχοντας πρόβλημα στο ένα πόδι και λίγο στο άλλο, «Περπατούσα κάποια στιγμή και τώρα περπατάω, αλλά με πατερίτσες». Παρόλα αυτά όπως έδειξε και η ιστορία, ο ίδιος δεν πτοήθηκε από αυτό.

Συμμετείχε στην Παραολυμπιάδα το 1988 στη Σεούλ στην Κορέα, για την οποία αναφέρει: «Δεν πήγα καθόλου καλά γιατί ήμουν και πρωτάρης». Στη Βαρκελώνη το 1992 ήρθε τέταρτος στη σφαιροβολία. Το 1996 όμως ήταν μια χρονολογία ιδιαίτερη για εκείνον αλλά και την Ελλάδα. Πήρε μέρος στους Παραολυμπιακούς της Ατλάντα, όπου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στη σφαιροβολία και έγραψε Ιστορία ως ο πρώτος Έλληνας «χρυσός» Παραολυμπιονίκης!

Στη 4η Ολυμπιάδα που συμμετείχε στο Σίδνεϋ ήρθε τρίτος στη σφαιροβολία και τέταρτος στο ακόντιο. Τέλος, στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας το 2004, ήρθε τέταρτος στη σφαιροβολία. «Περίπου είκοσι χρόνια ασχολήθηκα σοβαρά με τον αθλητισμός» καταλήγει.

Ο κ. Κωνσταντάγκας μας πληροφορεί επίσης, πως το '87 μια ομάδα ατόμων ίδρυσε το πρώτο αθλητικό σωματείο για άτομα με ειδικές ανάγκες, το ίδιο και στην Θεσσαλονίκη και έτσι άρχισαν να γίνονται πανελλήνιοι σύλλογοι. Πριν από αυτό, οι αθλητές ΑμεΑ συμμετείχαν σε αγώνες, μέσω  συνδικαλιστικών ομάδων.

Επιπλέον, στην αρχή η στήριξη του κράτους ήταν μηδενική. «Η πρoετοιμασία, το ταξίδι και όλα αυτά τα βάζαμε μέχρι τότε από την τσέπη μας. Το κράτος ξεκίνησε να στηρίζει τους αθλητές από την Ατλάντα και μετά, με την έννοια ότι εκεί κάποιοι κινητοποιήθηκαν. Ένας από αυτούς ήμουν και εγώ», αναφέρει και συνεχίζει «Και μετά από κάποιους αγώνες που κάναμε νομιμοποίησε και τον δικό μας αθλητικό σύλλογο ο τότε υφυπουργός αθλητισμού Ανδρέας Φούρας και τον κατέστησε ισότιμο με εκείνο των αρτιμελών αθλητών. Αναγνωρίστηκε ο αθλητισμός για ΑμΕΑ επίσημα από το κράτος τότε στην Ατλάντα το 16’ και μετά ίσχυαν τα ίδια χρήματα που ίσχυαν στους αρτιμελείς».

Ο κ. Κωνσταντάγκας δεν έχει εγκαταλείψει τον χώρο του αθλητισμού και ασχολείται με την διοίκηση. Έχει συμπεράνει πως αυτή η δεκαετία ήταν πολύ δύσκολη για τον χώρο και τα χρήματα έχουν μειωθεί ακόμη και στους αρτιμελείς αθλητές. Επιπλέον, παρατηρεί πολλούς συλλόγους να διαλύονται, αφού τα λεφτά που δίνουν σε αυτούς είναι πάρα πολύ λίγα.

Κλείνοντας ο κ. Κωνσταντάγκας μιλάει για την εμπειρία του στους Παραλυμπιακούς αγώνες. «Η συνολική εμπειρία μου στους παραολυμπιακούς, ειδικά όταν σήκωσα και το χρυσό μετάλλιο στην Ατλάντα, είναι το κάτι άλλο. Πέρα από δικαίωση, νιώθεις διαφορετικά, όπως άλλωστε νιώθουν όλοι οι αθλητές που παίρνουν μέρος σε ολυμπιάδες και το συναίσθημα αυτό εντείνεται περισσότερο, όταν ανεβαίνεις και το σκαλί της νίκης».

Προσοχή!!! Η αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο εφόσον αναφέρεται στην καταχώρηση ως πηγή η eforigi.gr με ενεργό σύνδεσμο.

Διαβάστε το 17ο τεύχος του Go on

Διαβάστε το 17ο τεύχος Go On και στην πλατφόρμα μας στο Issuu