«Την πρώτη μέρα του Απρίλη είχα τη χαρά να συμμετάσχω, ως φιλοξενούμενος του Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας, στην χειμερινή ανάβαση της Ντουρντουβάνας. Μαζί με τη Τριανταφυλλιά αποτελούν τις δύο ψηλότερες κορυφές στα Πεντέλεια Όρη, της ορεινής Κορινθίας, και δεσπόζει πάνω από την τεχνητή λίμνη Δόξα του Φενεού (880μ.), που αποτέλεσε την αφετηρία της εξόρμησης. Η περίπου 8 ωρών συνολική διάρκεια της εξόρμησης υπήρξε μια μικρή χρονική περίοδος που, εκ των υστέρων, φαντάζει αξιοθαύμαστο, πως έγινε εφικτό να χωρέσει τον όγκο των συναισθημάτων και των σκέψεων που γεννήθηκαν εκείνη την ημέρα. Παρόλο που τα συναισθήματα έρχονταν το ένα μετά το άλλο στη μέγιστη πιθανή τους ένταση, ήταν εξ’ αιτίας των συνεχόμενων εναλλαγών τους και του ευρέος τους φάσματος, ο λόγος που όγκος τους φάνηκε, ας πούμε... «βουνό».

Το ανεβασμένο ηθικό των συμμετεχόντων ήταν έκδηλο από πολύ νωρίς εκείνο το πρωινό. Αυτό φάνηκε άλλωστε και από την αυξημένη συμμετοχή, παρά το γεγονός ότι λίγες μόνο μέρες πριν, η κορυφή της Ντουρντουβάνας είχε καλυφθεί με χιόνι. Ο ενθουσιασμός ήταν διάχυτος και ενέπνεε εμπιστοσύνη σε κάποιον με τη δική μου, περιορισμένη, ορειβατική εμπειρία, καθώς η παρουσία μερικών από τους καλύτερους ορειβάτες που έχει να αναδείξει ο Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας, με συμμετοχή σε διεθνείς επιτυχίες, ήταν καταλυτική. Έτσι αντισταθμίστηκαν οι ενδοιασμοί που κάπου-κάπου εμφανίζονταν με την μορφή ενός πιθανού ή και υποτιθέμενου χάσματος μεταξύ της προσδοκώμενης και επικείμενης κατάστασης.

Φτάνοντας στους πρόποδες της Ντουρντουβάνας, στη δυτική όχθη της λίμνης Δόξα, όπου ξεκινά το μονοπάτι, η ανάβαση φάνταζε σαν ένα μεγαλειώδες εγχείρημα. Κοντοστάθηκα με πλάτη τη λίμνη και σήκωσα το βλέμμα μου στην κορυφή που υψωνόταν σαν απόκρημνος τοίχος, ύψους περίπου 1200 μέτρων. Ενθυμούμενος μία προγενέστερη επίσκεψή μου στη λίμνη, συνειδητοποίησα πως άλλο δέος νιώθεις στην απλή θέα του βουνού και άλλο δέος όταν προετοιμάζεσαι να το ανέβεις. Η υψομετρική διαφορά που θα καλύπταμε τις επόμενες ώρες ορθωνόταν εμπρός μας, όλη, μονομιάς.

Η πεζοπορία ξεκίνησε μέσα σε μια ζεστή και ηλιόλουστη, ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μπήκαμε στη σειρά και σαν κάμπιες λιτανεύουσες, διασχίσαμε το ηλικιωμένο δάσος παράλληλα στα ρυάκια που τροφοδοτούν την λίμνη, ενώ γύρω μας, τα μεγαλόσωμα δέντρα στέκονταν σαν γιγάντια κηροπήγια. Και ενώ ο περίπατος στο σκιερό δάσος συνεχιζόταν αμέριμνα έφταναν στα αυτιά μου οι συμβουλές των εμπειροτέρων για διατήρηση δυνάμεων. Οι ορειβάτες του Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας δεν άφησαν ούτε στιγμή τους νεόφερτους να ξεφύγουν από τη διακριτική τους επίβλεψη.

Το πρώτο μέρος της ανάβασης τέλειωσε με μια ολιγόλεπτη στάση σε μια δροσερή πηγή που ανάβλυζε λίγο πάνω από τους πρόποδες της Ντουρντουβάνας σε υψόμετρο περίπου στα 1200 μέτρα. Στη συνέχεια το σκηνικό άλλαξε καθώς το μονοπάτι αγκάλιασε τη βόρεια πλευρά του βουνού. Ο συνδυασμός της αυξημένης κλίσης, της αραιωμένης βλάστησης και του βραχώδους ανάγλυφου σχημάτιζε που και που φυσικά παρατηρητήρια προς τη λίμνη και το οροπέδιο του Φενεού. Τώρα το οπτικό πεδίο είχε μεγαλώσει και γινόταν όλο και πιο ποικιλόμορφο. Εκεί πιο πέρα φάνηκε και η Γκούρα! Έτσι, λίγο μέσα από δάσος, λίγο πάνω από βράχο φτάσαμε στο πρώτο διάσελο. Το μεγαλύτερο σταυροδρόμι στα Πεντέλεια Όρη που συναντιούνται τα μονοπάτια έξι προορισμών· Ντουρντουβάνα, Τριανταφυλλιά, Καράβι, Νησί, Μαδερό, καθώς και η οδός προς τα Ύδατα της Στυγός. Εκεί όπου Νηρηίδα Θέτιδα βούτηξε το μικρό Αχιλλέα για να γίνει άτρωτος.

Καθώς προσεγγίζαμε την αλπική ζώνη, η βλάστηση άρχισε να γίνεται αισθητά διάσπαρτη και η θερμοκρασία έπαψε να θυμίζει την ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα της λίμνης. «Μικρή στάση για δυνάμεις και ενίσχυση του εξοπλισμού», ήταν οι οδηγίες του αρχηγού. Λίγο αργότερα, θα αφήναμε πίσω το δάσος και θα ανεβαίναμε κόντρα τη χιονισμένη βουνοπλαγιά, προς το διάσελο της Ντουρντουβάνας. Ένα κομμάτι που είχε μυρουδιά από χειμερινή ορειβασία, αφού τον επιβραδυνόμενο βηματισμό το συνόδευαν ριπές παγωμένου αέρα και εναλλαγές μεταξύ ομιχλώδους και διαυγούς ατμόσφαιρας. Πρωτόγνωρες συνθήκες με υποβόσκοντα συναισθήματα αβεβαιότητας, παρόλο που η λογική δεν άφηνε περιθώριο ανασφάλειας. Με άλλα λόγια... βάλε το κεφάλι κάτω και ανέβα. Η επιβράβευση δεν άργησε να έρθει και λίγο αργότερα φτάνοντας στο διάσελο της Ντουρντουβάνας ξεπρόβαλαν οι πρώτες βουνοκορφές του Σαϊτά που ορθώνονται νότια του οροπεδίου του Φενεού.

Η συνέχεια ήταν προδιαγεγραμμένη και συνέχισα με τον πρωταπριλιάτικο περίπατο στην κορυφογραμμή για την κατάκτηση της Ντουρντουβάνας έως ότου ξεπρόβαλε εμπρός μας η λίμνη του Φενεού. Αυτό που μερικές ώρες πριν υψωνόταν πάνω από τα κεφάλια μας σαν απόκρημνος τοίχος, τώρα ήταν κάτω από τα πόδια μας. Μια ματιά τριγύρω σε τοποθετεί στο κέντρο του ορεινού όγκου της βόρειας Πελοποννήσου με το βλέμμα να φτάνει νότια πέρα από τις κορυφές του Μαινάλου ως τις ψηλότερες βουνοκορφές του Πάρνωνα. Δυτικά στέκεται το όρος Ερύμανθος και ανατολικά το όρος Κυλλήνη που κρύβει τη Στυμφαλία λίμνη. Δυο τοποθεσίες άρρηκτα συνδεδεμένες με τους άθλους του Ηρακλή. Τέλος, η περίμετρος κλείνει από τα βόρεια με τα Αροάνια Όρη δημιουργώντας γύρω έναν ορεινό κλοιό που όταν τον βλέπεις από ψηλά παύει να είναι φυλακή. Αντίθετα, όλα έρχονται τόσο κοντά που για να φτάσεις την επόμενη κορυφή ίσα που χρειάζεται να απλώσεις το χέρι.

Η ανεμελιά της κατάβασης έδωσε τον αναγκαίο χρόνο που χρειαζόταν για να κουμπώσουν όλες οι σκέψεις εκείνης της μέρας.

Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τα μέλη του Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας για την ζεστή φιλοξενία που μου έδειξαν και συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους να συμμετάσχουν στις πεζοπορίες που οργανώνει ο σύλλογος κάθε εβδομάδα.

Καλές και ασφαλείς διαδρομές!»