Ο Φραγκίσκος και ο Μερκούρης Βάλβης έχουν σπουδάσει στο ΤΕΙ Αθηνών, Τεχνολόγοι Τροφίμων και ασχολούνται με την μελισσοκομία και τον κλάδο της μεταποίησης του μελιού, από πολύ μικρή ηλικία.
Έχουν γύρω στα 400 σμήνη περίπου, σε περιοχές της Πελοποννήσου, της Εύβοιας και της Θεσσαλίας και παράγουν όσο το δυνατό πιο αγνά και με λιγότερη πρόσθετη επεξεργασία προϊόντα, όπως μέλι, γύρη, βάμμα πρόπολης, κηραλοιφές και βασιλικό πολτό.
Η μελισσοκομία είναι μια ασχολία που ξεκίνησε ο πατέρας τους και εκείνοι αποφάσισαν να ακολουθήσουν αυτήν την παράδοση.
Ένας ακόμα λόγος που ξεκίνησαν τα δύο αδέλφια την ενασχόλησή τους με την μελισσοκομία, ήταν και ο στόχος τους να παράγουν κάτι αγνό για τον άνθρωπο, όπως μας λέει ο Μερκούρης. «Είμαστε γενικότερα με την φύση και τα ζώα πολύ ευαίσθητοι. Όσο είναι δυνατό, θέλουμε να προστατεύουμε τη φύση για να μας προσφέρει, αυτό που αξίζουμε» ομολογεί ο ίδιος.
«Τα μελίσσια σε φέρνουν κοντά στη φύση, κάτι που ο άνθρωπος στη πόλη δεν μπορεί να το καταλάβει. Όταν είσαι στη φύση, ηρεμείς. Είναι πράγματα που δεν βιώνει ο άνθρωπος στη πόλη» αναφέρει ο Φραγκίσκος και συμπληρώνει ο Μερκούρης, πως «είναι οξύμωρο το ότι είμαστε παιδιά της πόλης και ασχολούμαστε με αυτόν τον κλάδο».
«Κινητήριος δύναμη ήταν ο πατέρας, αλλά γενικότερα επειδή και εμείς έχουμε μπει από μικροί σε αυτό, αγαπάμε πάρα πολύ αυτό που κάνουμε και προσπαθούμε το κάνουμε όσο καλύτερο γίνεται» καταλήγει ο Μερκούρης.
Ο πατέρας τους, ήταν μηχανικός στα καράβια, αλλά του άρεσε η φύση και ήταν κυνηγός, μας διηγείται ο Φραγκίσκος. Πήγαινε λοιπόν, στο βουνό και βλέποντας τα μελίσσια, άρχισε να του αναπτύσσεται η ιδέα να ασχοληθεί με αυτό. Γράφτηκε στο Ινστιτούτο Γεωπονικών Επιστημών, όπου και τελείωσε την μελισσοκομία. Έπειτα από αυτό, ξεκίνησε με λίγα μελίσσια και όσο προχωρούσε ο χρόνος, αυτά πολλαπλασιάζονταν.
Το όνομα «Μέλι ο Πάρνων» το εμπνεύστηκαν από την συνήθεια και την αγάπη του πατέρα τους να πηγαίνει στο βουνό Πάρνωνα, που χωρίζει την Αρκαδία από την Λακωνία. Εκεί, τοποθέτησε και κάποια από τα μελίσσια του.
Παρόλη την αγάπη τους για τις μέλισσες, η μελισσοκομία αποτελεί τη δεύτερη δουλειά τους. Ο Μερκούρης εξηγεί πως, για μια δεκαετία ασχολούταν αποκλειστικά με την μελισσοκομία, ωστόσο τα τελευταία χρόνια υπάρχει κάμψη. Και η αιτία είναι οι καιρικές συνθήκες και η κλιματική αλλαγή. Τα μελίσσια δεν αναπτύσσονται, όπως πρέπει την άνοιξη και η ετήσια παραγωγή πλέον υπολογίζεται στο μισό, εξηγεί.
Επίσης, δεν υπάρχει στήριξη από το κράτος στον παραγωγό, αναφέρει ο Φραγκίσκος και κάνει λόγο για τα εισαγόμενα. «Είναι μεγάλη ζημιά στον κλάδο, γιατί δεν βοηθά εμάς που παράγουμε ένα ποιοτικό ελληνικό μέλι να το βγάλουμε στο εξωτερικό ή τέλος πάντων να το διαθέσουμε στην αγορά πιο εύκολα» επισημαίνει. «Βγάζουμε μέλι δηλαδή και δεν ξέρουμε πως να το διαθέσουμε» λέει χαρακτηριστικά.
«Το ελληνικό μέλι σύμφωνα με τα έξοδα που έχουμε για το παράγουμε, δεν συμφέρει στη παραγωγική του διαδικασία. Και έρχεται το εισαγόμενο και μας κάνει τη ζημιά, αφού δεν μπορούμε να το διαθέσουμε σε μία καλή τιμή. Και αξίζει ποιοτικά να το φάει ο Έλληνας. Δηλαδή, γιατί να το φάει κάποιος στο εξωτερικό;» τονίζει ο Μερκούρης.
Όσον αφορά στην φιλοσοφία της μέλισσας, ο Φραγκίσκος πιστεύει πως πρόκειται για «μια θαυμαστή κοινωνία, πάρα πολύ εξελιγμένη». Αναφέρει πως, οι μέλισσες επικοινωνούν μεταξύ τους και πως η κάθε μέλισσα ανήκει στη δικιά της κυψέλη και πάει μόνο εκεί. Επίσης, μας λέει πως δουλεύουν πάρα πολύ αρμονικά και δηλώνει πως χωρίς αυτές, ο πλανήτης δεν θα υπήρχε, λόγω της επικονίασης.
Ο Μερκούρης λέει πως η μέλισσα κατά την άποψή του «είναι πολύ σημαντική. Εγώ μπορεί να πέσω στο χιόνι για την πάρω στα χέρια μου και να την ζεστάνω με την αναπνοή μου για να ξαναζωντανέψει. Είναι τεράστια η αγάπη για το ον αυτό. Ένα τόσο δα όν, που προσφέρει τόσα πολλά στον άνθρωπο. Και χρειάζονται την προστασία μας, όχι μόνο οι μέλισσες, όλα τα όντα. Απλά οι μέλισσες είναι από τα πιο βασικά όντα». Αν εξαλειφθεί η μέλισσα ο πλανήτης έχει τέσσερα χρόνια ζωής, αναφέρει.
Στο μέλλον τα αδέλφια σκοπεύουν να εξάγουν το μέλι τους. «Ψάχνω ήδη τρόπους πως θα μπορώ να εξάγω μέλι. Γιατί εδώ δεν μπορεί να αξιολογηθεί όπως πρέπει το μέλι» καταλήγει ο Μερκούρης.
«Και ένας πολύ μελλοντικός στόχος, θα ήταν ένα συσκευαστήριο μελιού» λέει κλείνοντας ο Φραγκίσκος.
K.X.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο και άλλα παρόμοια στο περιοδικό Εύφορη γη #18. Γίνετε συνδρομητής εδώ
Προσοχή!!! Η αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο εφόσον αναφέρεται στην καταχώρηση ως πηγή η eforigi.gr με ενεργό σύνδεσμο.
