Ο Νίκος Δημητρόπουλος είναι 26 ετών και μόνιμος κάτοικος Χώρας Μεσσηνίας. Ασχολείται με την ελαιοκαλλιέργεια. Παράγει κυρίως ελαιόλαδο και σε μικρότερο ποσοστό βρώσιμες ελιές καλαμών.

Είναι απόφοιτος του τμήματος Μηχανικής Βιοσυστημάτων της Σχολής Τεχνολογίας Γεωπονίας του ΤΕΙ Λάρισας. Ειδικότητα που περιλαμβάνει τη γνώση της μηχανολογίας γεωργικών και αρδευτικών συστημάτων. Η σχολή του ήταν η πρώτη του επιλογή, αφού ήταν συνειδητοποιημένος από νωρίς για το τι ήθελε να κάνει.

Παρόλη την συνήθεια των αποφοίτων της σχολής του να επιλέγουν δουλειές γραφείου, ο ίδιος επέλεξε συνειδητά τον δρόμο του χωραφιού. Ο λόγος που ασχολήθηκε με την παραγωγή ελαιόλαδου ήταν αρχικά τα διαθέσιμα κτήματα με ελιές του πατέρα του, «έτσι ώστε να υπάρξει μία συνέχεια», όπως λέει. Επιπλέον, αναφέρει πως από μικρή ηλικία συνειδητοποίησε ότι του άρεσε ο πρωτογενής τομέας. «Μ’ άρεσε η ενασχόληση με τον αγροτικό τομέα και η φύση είναι κάτι που με ηρεμεί, με κάνει να ξεχνιέμαι» τονίζει.

Ο Ν. Δημητρόπουλος θεωρεί πως υπάρχει σε γενικά πλαίσια στήριξη από το κράτος. «Έχω κάνει αίτηση στο πρόγραμμα νέων αγροτών που ξεκίνησε το '21 και υπάρχει στήριξη μέσω τέτοιων προγραμμάτων από το ΕΣΠΑ» μας αναφέρει. Ωστόσο, το παράπονό του αφορά στα μόρια, που πρέπει να συγκεντρώσει ο κάθε αγρότης για να συμπληρώσει τον φάκελο που θα καταθέσει. «Εγώ, λόγω του πτυχίου, μου παίρνω 6 μόρια. Ένα παραπάνω δηλαδή, από κάποιον που κατοικεί σε περισσότερο ορεινή περιοχή. Είναι σαν να αναιρεί τις σπουδές μου» καταλήγει.

«Σίγουρα όμως, ευνοούνται εκείνοι που έχουν κεφάλαιο αφού αφού για νακαταθέσει κάποιος φάκελο, πρέπει να έχει στρέμματα» συμπεραίνει, σχολιάζοντας πως κάτι είναι αδύνατο για νέους που ξεκινούν από το μηδέν.

Τα μελλοντικά σχέδια του κ. Δημητρόπουλου έχουν να κάνουν και με την ομάδα παραγωγών Νηλέας στην οποία συμμετέχει. «Στις βλέψεις της ομάδας περιλαμβάνονται η εφαρμογή ολοκληρωμένης διαχείρισης, η μείωση του κόστους παραγωγής με καινοτόμες εφαρμογές και η παραγωγή ακόμη πιο ποιοτικού ελαιολάδου» αναφέρει.

Τονίζει μάλιστα την ανάγκη συνεργειών «πλέον έτσι όπως έχει διαμορφωθεί ο αγροτικός τομέας». Δε νοείται κατ’ αυτόν, να δρα μεμονωμένα ο κάθε παραγωγός, επειδή εξηγεί «Η μόνη λύση είναι η συνέργειες και οι συνεταιρισμοί για όλα τα προϊόντα, προκειμένου να γίνεται η διαχείριση συνολικά με συγκεκριμένες πρακτικές και καθοδήγηση από γεωπόνους».

Κατά την άποψη του Νίκου, θα έπρεπε να υπάρχουν αγροτικοί σύμβουλοι που να βοηθούν τους αγρότες, ώστε να γλιτώνουν από σπατάλες και φυτοφάρμακα, που επιβαρύνουν το περιβάλλον.

Στο ερώτημα αν τελικά το πτυχίο του δίνει ένα προβάδισμα σε σχέση με άλλους αγρότες, απαντά: «Όντως σου ανοίγει το μυαλό και βλέπεις παραπέρα».

Μεταξύ των πρακτικών που χρησιμοποιεί είναι και οι αισθητήρες καταγραφής υγρασίας. «Κάνω τις αρδεύσεις μου στοχευμένα. Όποτε μου δείχνει ο αισθητήρας, ότι έχουν ανάγκη τα δέντρα μου, πάω και τα ποτίζω» δηλώνει. Μέσω του αισθητήρα, μας εξηγεί πως «συλλέγουμε μετεωρολογικά δεδομένα». «Επομένως, γνωρίζοντας για παράδειγμα σε τι συνθήκες ευνοείται και πολλαπλασιάζεται ο δάκος, για να τον εμποδίσουμε, παρακολουθούμε τις παγίδες και τότε κρίνουμε αν θα ψεκάσουμε ή όχι» μας λέει χαρακτηριστικά. «Δηλαδή, προσπαθώ η κάθε μου ενέργεια να είναι στοχευμένη και όχι άσκοπη» επισημαίνει.

Κ.Χ.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο και άλλα παρόμοια στο περιοδικό Εύφορη γη #18. Γίνετε συνδρομητής εδώ

Προσοχή!!! Η αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο εφόσον αναφέρεται στην καταχώρηση ως πηγή η eforigi.gr με ενεργό σύνδεσμο.